Urodzinki

Zacznę od tego, że sam zwrot „urodzinki” przyprawia mnie o skurcz wątroby. I tym razem nie chodzi o hodowaną od lat marskość. Uporczywe zdrabnianie zwrotów wszelakich powoduje u mnie takie reakcje. Podobnie mam jak słyszę „pieniążki”. A że akurat w przypadku urodzinek w grę wchodzą grube pieniążki, reakcja alergiczna jest u mnie wyjątkowo silna.

Zacznijmy więc od tematu finansowego. Otóż na rynku jest szereg propozycji, których ceny kształtują się w przedziale od „w chuj drogo” do cen wręcz astronomicznych. Imprezkę dla dzieci organizują wszystkie sale zabaw, kulkolandie, przybytki uciechy, można dzieci zabrać do kina, na kręgle, na trampoliny, a także na strzelanie do siebie z laserów. Ta ostatnia opcja szalenie kusi mojego pierworodnego, wcale się mu nie dziwię, mam takie dni, że sama chętnie bym komuś strzeliła z lasera…

W tak zwanych moich czasach, czyli gdzieś pomiędzy mezozoikiem, a średniowieczem, szczytem wypasu było zaprosić kolegów do domu. Teraz trzeba zabrać sporą grupkę na lasery. Albo wrzucić w kulki, przy czym rodzice poszczególnych uczestników imprezy spodziewają się, że się ich potem odłowi. Także łatwo nie jest.

Poza kosztami, jedną z bardziej uciążliwych rzeczy jest to, że rodzice dzieci zaproszonych muszą tylko odstawić pociechę we wskazane miejsce, po czym mogą się ulotnić. Natomiast rodzice jubilata zazwyczaj jednak muszą być na miejscu i dzielnie znosić towarzystwo rozbrykanych i rozwrzeszczanych kilkulatków.

Alternatywą do urodzin w przybytkach uciechy sa oczywiście urodziny w domu. Cięcie kosztów, powrót do korzeni, te sprawy. Z drugiej strony jednak totalna rozpierducha, tabun małolatów wysadza w powietrze pokój pociechy, pluszaki fruwają pod dach, a do roku po imprezie właściwej człowiek znajduje w dość niespodziewanych miejscach rozsypane i zdekompletowane klocki Lego. No nie ma rozwiązania idealnego.

Co zrobić więc? Ano nic, znieść cierpliwie, przeczekać. Jest szansa, że za kilka, w porywach do naście lat, młodzież zażyczy sobie wyłącznie wolnej chaty do dyspozycji. A póki co, kulki, trampoliny lub rozpierducha. U nas obecnie ta ostatnia opcja. Nadmuchanych 75 balonów (liczyłam), sprawdzony przepis na tort oraz lista gości skrupulatnie notowana przez jubilata.

W Holandii jest taki zwyczaj, że z okazji urodzin życzenia składa się też matce. I ja ten zwyczaj szanuję! No bo umówmy się, kto tu się napracował? Najpierw żeby wydać na świat, następnie odchować, a finalnie te balony dmuchać, tort piec, a po wszystkim zbierać klocki? No raczej nie jubilat jednak…